Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ- ΛΑΜΙΑ 29.11.2014


Ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά την παρουσίαση από τον πρόεδρό του Αλέξη Τσίπρα στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης των άμεσων μέτρων για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και την αναγκαία επανεκκίνηση της οικονομίας και ανάκτηση της εργασίας, επεξεργάζεται το συνολικό κυβερνητικό του πρόγραμμα με έμφαση στην παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας, τη θεσμική ανασυγκρότηση και το δημοκρατικό μετασχηματισμό του κράτους.

Στο πλαίσιο αυτό, οργανώνουμε σε όλες τις περιφέρειες της χώρας ανοιχτές συσκέψεις διαβούλευσης στις οποίες επιδιώκουμε να συμμετέχουν πολιτικοί, κοινωνικοί, επιστημονικοί και παραγωγικοί φορείς, εκπρόσωποι από κινήματα πολιτών και ενδιαφερόμενοι πολίτες για να συζητήσουμε την πρόταση του κυβερνητικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, και ιδιαίτερα την περιφερειακή του εξειδίκευση.




Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Το τέλος των νεοφιλελεύθερων μονοδρόμων

Φτώχεια, ανισότητες και συγκέντρωση πλούτου σε λίγους τα αποτελέσματα του νεοφιλελεύθερου μοντέλου για την οικονομία


Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο για την οικονομία επιβλήθηκε παντού, δίκην μονοδρόμου και ελλείψει αντιπάλου δέους, μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Η απόλυτη ελευθερία της αγοράς και η κατάργηση των συνόρων για τη διακίνηση προϊόντων, κεφαλαίου και εργατικών χεριών ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά της νέας, ενισχυμένης και παγκοσμιοποιημένης εκδοχής του καπιταλισμού.

Το πρόταγμα του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμού ήταν η καταπολέμηση της φτώχειας και της ανεργίας και η αντιμετώπιση των ανισοτήτων, μέσω της αύξησης της οικονομικής δραστηριότητας και της επιτάχυνσης των ρυθμών της ανάπτυξης, ως αποτέλεσμα της απελευθέρωσης των αγορών και της ενίσχυσης της κινητικότητας αγαθών, κεφαλαίων και ανθρώπινου δυναμικού.

Όμως η πλήρης απελευθέρωση των αγορών γρήγορα αποδείχθηκε ότι δεν έδινε τις ίδιες ευκαιρίες σε όλους. Και οπωσδήποτε δεν έδωσε ευκαιρίες στις πλέον αδύναμες οικονομίες, οι οποίες δεν άντεξαν τον σκληρό ανταγωνισμό που επιβλήθηκε παντού και γρήγορα οδηγήθηκαν σε ύφεση. Η ψευδαίσθηση της αφθονίας και η υπόσχεση της ανάπτυξης και της ευημερίας για όλους έγινε εφιάλτης για τους πολλούς και ιδίως γι' αυτούς που υποχρεώθηκαν να δανειστούν από τους ισχυρούς, για να αντεπεξέλθουν στις νέες και σκληρές συνθήκες του διεθνούς ανταγωνισμού.

Έχει ενδιαφέρον να δούμε σήμερα, δυόμισι σχεδόν δεκαετίες μετά, ποια είναι τα αποτελέσματα του νεοφιλελεύθερου μοντέλου για την οικονομία τόσο διεθνώς, όσο όμως και για τη χώρα μας, όπως αυτά παρουσιάστηκαν από την έρευνα της ελβετικής τράπεζας CREDIT Suisse. Το 50% του πληθυσμού της Γης, λοιπόν, κατέχει σήμερα μόλις το 1% του παγκόσμιου πλούτου, τη στιγμή που μόλις το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει συγκεντρώσει στα χέρια του το 48% του πλούτου της Γης!

Ένα ακόμη συγκλονιστικό στοιχείο για τις τεράστιες ανισότητες που γέννησε η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση της οικονομίας είναι ότι μόλις το 10% του πληθυσμού της Γης ελέγχει σήμερα το 87% του παγκόσμιου πλούτου. Που σημαίνει ασφαλώς ότι το υπόλοιπο 90% του πληθυσμού είναι καταδικασμένο σε ισόβια φτώχεια.

Όσον αφορά τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης, ο πλούτος που συγκέντρωσε η παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία, εν μέσω ύφεσης της οικονομίας, αυξήθηκε, φτάνοντας μάλιστα φέτος σε επίπεδα ρεκόρ, αφού σημείωσε για πρώτη φορά ετήσια πραγματική αύξηση της τάξης των 20,1 τρισ. δολαρίων, μια αύξηση δηλαδή της τάξης του 8,3%!

Για την Ελλάδα τα νέα είναι ακόμη χειρότερα. Οι ανισότητες εμφανίζονται ακόμη πιο οξυμμένες, με το 1% του ελληνικού πληθυσμού να κατέχει το 56,1 % του εθνικού πλούτου. Οι ανισότητες, που διευρύνθηκαν εντυπωσιακά στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης, επιδεινώθηκαν ακόμη περισσότερο στα χρόνια της κρίσης, αφού το 2007 η ελληνική οικονομική ολιγαρχία του 1% του πληθυσμού κατείχε μόνο το 48% του εθνικού πλούτου.

Η εγχώρια δηλαδή οικονομική ολιγαρχία αύξησε τα κέρδη της κατά 8%, σε μια εποχή ύφεσης της οικονομίας και σκληρής λιτότητας για τους πολλούς. Την ώρα δηλαδή που η οικονομία κατέρρεε, με αποτέλεσμα να χαθούν εκατομμύρια θέσεις εργασίας και να δημιουργηθούν εκατομμύρια νεόπτωχοι σε μια μικρή, σαν την Ελλάδα, χώρα, κάποιοι λίγοι μετρούσαν κέρδη...

Ακόμη και αν δεχθούμε ότι αυτή η αύξηση του πλούτου που κατέχει η ελληνική οικονομική ολιγαρχία δεν οφείλεται σε νέα κέρδη, αλλά σε μείωση του συνολικού ποσού αναφοράς, του εθνικού δηλαδή πλούτου, λόγω της ύφεσης της οικονομίας, το γεγονός και μόνο ότι ο δείκτης αυξήθηκε για τους λίγους μαρτυρά ότι αυτοί, αν μη τι άλλο, διατήρησαν τον πλούτο τους και δεν συμμετείχαν ούτε στη λιτότητα, ούτε στις θυσίες που υπέστησαν οι πολλοί, χάριν, δήθεν, της αποκατάστασης της δημοσιονομικής εκτροπής και της αποπληρωμής του χρέους.

Το οποίο χρέος, για να μην υπάρχουν ψευδαισθήσεις σε τι εξυπηρετεί η νεοφιλελεύθερη πολιτική της λιτότητας και των Μνημονίων, αντί νέα περιοριστεί, εκτινάχθηκε τα τελευταία χρόνια...

Ο πλούτος βεβαίως αυτός που συγκέντρωσε η οικονομική ολιγαρχία στα χρόνια της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, με τη σθεναρή υποστήριξη των κυβερνώντων, δεν βελτίωσε τις συνθήκες της ζωής όσων το είχαν ανάγκη, δεν αξιοποιήθηκε για τη δημιουργία θέσεων εργασίας, δεν αντιμετώπισε τη φτώχεια και τη δυστυχία, δεν καταπολέμησε τις ανισότητες και τα κοινωνικά προβλήματα και δεν χρησιμοποιήθηκε για τη βελτίωση των δημόσιων δομών της Παιδείας και της Υγείας. Αντίθετα, η συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια μιας μικρής οικονομικής ολιγαρχίας φαίνεται να αποτέλεσε αυτοσκοπό, μια και παρουσιάζεται σήμερα σαν το τελικό προϊόν της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής.

Οι συνθήκες είναι ώριμες για την ανατροπή της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας, η οποία ασφαλώς και θα ξεκινήσει από τις χώρες εκείνες που χτυπήθηκαν περισσότερο από τις αδικίες αυτής της πολιτικής. Εξ ου και η εντυπωσιακή άνοδος των ποσοστών της Αριστεράς στην Ευρώπη τελευταία, καθώς μετά την προσχώρηση και της σοσιαλδημοκρατίας στο νεοφιλελεύθερο μπλοκ είναι η μόνη πολιτική δύναμη που υπόσχεται την κοινωνική αλλαγή, δείχνοντας τον δρόμο για την έξοδο από τους νεοφιλελεύθερους μονοδρόμους.


* Του Γιάννη Μυλόπουλου  καθηγητή, πρώην πρύτανη ΑΠΘ

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

Πολυτεχνείο: Μια πρόταση «εορτασμού»

Πού θα είμαστε στις 17 Νοέμβρη του 2015

Ας κρατήσει ο καθένας τη δική του ερμηνεία για τη λαϊκή ή ταξική εξέγερση, για τον εργατικό ή φοιτητικό χαρακτήρα του Πολυτεχνείου. Ας αποδεχτούμε την ποικιλία σε δικαιώσεις και ματαιώσεις για όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης. Ας μην ψάξουμε, φέτος, τα ντοκουμέντα για το ποιος ήταν πού και τι έκανε τότε. Άλλωστε, υπάρχει κι ο Δεκέμβρης του ’08, οι Πλατείες και πολλά ακόμα, όπου οι μνήμες είναι πιο νωπές. Ας δούμε για μια φορά ακόμα το χιλιοπαιγμένο βίντεο με το τανκ στην πύλη και κάποιος αναστεναγμός θα ακουστεί μάλλον στην οικογένεια, μικρό δείγμα ότι πράγματι «κάτι» συνεχίζεται.

Τέλος, οι νεότεροι, ας αναρωτηθούμε ξανά γι’ αυτούς τους -κοντά εξήντα πια- που περιδιαβαίνουν σκεπτικοί στην Πατησίων, συνήθως μόνοι ή σε ζευγάρια. Ούτε αποπολιτικοποίηση, ούτε γραφικότητα. Και ναι, η Ιστορία διδάσκει και η εξέγερση παραμένει επίκαιρη. Απλά, ίσως υπάρχει και κάτι πιο ενδιαφέρον. Να σκεφτόμασταν πώς θα «γιορτάσουμε» το Πολυτεχνείο σε ένα χρόνο από σήμερα. Πού θα είμαστε στις 17 Νοέμβρη του 2015. Και έπειτα να τοποθετήσει ο καθένας τον «εαυτό» του μέσα σε κάποια ερωτήματα.

Τι χώρα θα είναι η Ελλάδα; Μπορεί να γίνει και μικρότερη, ίσως με άλλα σύνορα; Μπορεί να γίνει απλά… χώρος; Και τι ρόλο θα παίξει αυτή τη φορά η Κύπρος στην Ιστορία; Είναι, όντως, κοντά ο πόλεμος στη γειτονιά μας ή… υπερβολές;

Θα είμαστε ακόμα μια αποικία χρέους, με κάθε λογής δεσμά και καταναγκασμούς ή θα υπάρξουν αρνήσεις, ρήξεις και προσπάθειες για μια πιο ανεξάρτητη πορεία; Θα γίνει κάτι «αντιιμπεριαλιστικό» στη χώρα ή θα παραμένει ακόμα ντεμοντέ κατεύθυνση και μόνο για τις επετείους;

Θα έχει φύγει η τρόικα και ποιος θα κυβερνά τη χώρα; Ο Σαμαράς, ο Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά, η Κεντροαριστερά, η Ακροδεξιά, «όλοι μαζί»; Θα παραμένει η ψήφος μας το μεγάλο μας όπλο; Θα φτάνουν για να μας καταστρέψουν -ή να μας σώσουν- οι νόμοι και τα διατάγματα;

Πού θα βρίσκονται ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου; Στη φυλακή, σε αυτοεξορία, σε διαλέξεις ή κάπου ανάμεσά μας; Και ποιος θα τους φέρει πίσω; Κι ο Φώτης του μηδέν-και-κάτι τοις εκατό; Θα τον ξεπλύνει κάποιος από τις αμαρτίες του και γιατί; Και πόσα κανάλια θα λειτουργούν;

Τι πρόγραμμα θα εφαρμόζεται στη χώρα; Καταστροφής; Επιβίωσης; Ανάπτυξης; Ανόρθωσης; Σταθερότητας; Επενδύσεων;

Θα υπάρξει τριήμερος εορτασμός ή οι Φορτσάκηδες θα ζητούν ταυτότητες εισόδου στο Πολυτεχνείο;

Θα διαδηλώσουμε ξανά στη μπροστινή λωρίδα της Β. Σοφίας που τόσο ανεπαίσθητα μας έκλεψαν τα τελευταία χρόνια; Και πόσο δυνατά θα ακουστεί το «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι»; Πού θα «ανήκομεν» σε ένα χρόνο από σήμερα και ποιες θα είναι οι συμμαχικές δυνάμεις;

Πώς θα είναι η Ευρώπη; Θα είμαστε ακόμα πειραματόζωο; Θα είμαστε Νότος ως σκουπίδι; Νότος ως παράδειγμα; Νότος μόνοι μας ή μαζί με άλλους; Θα ψάχνουμε φίλους στον Νότο;

Θα έχει ανοίξει ένας νέος κύκλος αγώνων ή θα συνηθίσουμε για τα καλά σε μια κανονικότητα που θα εξαθλιώνει και θα μας απελπίζει; Πού θα βρίσκονται η ελπίδα και το φρόνημα μας; Ακόμα τα κόμματα θα μονοπωλούν την πολιτική;

Θα γεννηθούν νέοι Αγανακτισμένοι ή οι Απελπισμένοι θα δίνουν τον τόνο; Τι είδους εξεγέρσεις θα ζήσουμε και τι «δίκιο» θα τους δώσουμε; Τι θα λένε οι μαθητές για τον Κασιδιάρη και τον Φύσσα; Ποιοι εθελοντές θα κυριαρχήσουν στα σχολεία, του Λοβέρδου ή οι «δικοί» μας;

Πόσα βαρετά συνθήματα θα αντικατασταθούν από Ιδέες που θα μας στηρίζουν και θ’ ανοίγουν δρόμους; Τι θα γράφουν τα πανό και ποιοι θα τα κρατούν; Πού θα είναι οι φοιτητές και οι νεότεροι; Στο δρόμο ή κάπου μακριά στα «ξένα»;

Θα διχαστεί ξανά μια γενιά σε επώνυμους που εξαργύρωσαν και ανώνυμους που ιδιώτευσαν; Πόσοι «ανύπαρκτοι» θα δικαιωθούν και στις πλάτες ποιων; Πόση γκρίνια θα έχει γίνει προσφορά και αγώνας;

Πόσα θα είμαστε διατεθειμένοι να ανεχτούμε και πόσα να θυσιάσουμε; Για πόσες πράξεις μας θα είμαστε λίγο περήφανοι; Πόσες παλιές συνήθειες θα αποβάλουμε και ποιες δικαιολογίες δε θα ακουστούν ξανά;

Η ζωή θα δείξει. Έτσι κι αλλιώς. Μα κάποιοι το ’73 δεν την άφησαν μόνη της γιατί τότε θα έδειχνε άλλα πράγματα. Αυτό λοιπόν είναι ένα κάποιο χρέος. Απέναντι στον κυνισμό, τη μοιρολατρία, τις κανονικότητες, ευτυχώς που οι εξεγέρσεις δεν δικαιώνονται ποτέ.

πηγή: Δρόμος της Αριστεράς

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2014

Μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ για την επέτειο της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου

41 χρόνια μετά, το μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.



Την ίδια στιγμή που η μνημονιακή κυβέρνηση προσπαθεί να καταργήσει κάθε έννοια συλλογικού δικαιώματος, που καταδικάζει τη νεολαία και τους εργαζομένους στη φτώχεια και την εξαθλίωση, το Πολυτεχνείο είναι εδώ. Στους αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη, ανεξαρτησία, ισότητα και κοινωνική απελευθέρωση. Στην υπεράσπιση της δημοκρατίας και των ελευθεριών, απέναντι στον κυβερνητικό αυταρχισμό και στο μονόδρομο των μνημονίων και της λιτότητας. 

Απέναντι σε αυτούς που προσπαθούν να σπιλώσουν τη μνήμη των αγωνιστών του Πολυτεχνείου, απέναντι στις προσπάθειες η λήθη να νικήσει τη μνήμη, απέναντι σε αυτούς που προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία, ο λαός μας απαντά με την ενότητα, τη συλλογική δράση και την αντίσταση. 


Να συμμετάσχουμε μαζικά και ειρηνικά τη Δευτέρα 17/11 στα συλλαλητήρια σε όλη την Ελλάδα.

Η Λερναία Ύδρα της «εθνικής συνεννόησης» και η Αριστερά


Την τελευταία Κυριακή του Οκτώβρη το editorial του «Βήματος» απευθυνόταν στους «διεκδικητές της εξουσίας» (ονοματίζοντας τους Α. Σαμαρά και Α. Τσίπρα...), υπενθυμίζοντας ότι το καθεστώς δεν συγκροτείται μόνο από τις φανερές δυνάμεις του –διαθέτει και τις ισχυρές «αόρατες δυνάμεις»– που, ενόψει σοβαρής κρίσης, έχουν τη δυνατότητα να επιβάλουν μια κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού. Γι’ αυτό, συμβούλευε, πρέπει να κατέβουν οι τόνοι της πολιτικής αντιπαράθεσης. Κρείττον σιγάν... 

Την Κυριακή 2 Νοέμβρη η εφημερίδα-φωνή του καθεστώτος επανήλθε στο σενάριο, σε μια πολύ πιο προωθημένη βάση: σε δισέλιδο άρθρων αφιερωμένων στον ΣΥΡΙΖΑ, παρουσίαζε το «πώς βλέπουν στην Κουμουνδούρου τα σενάρια του μεγάλου συνασπισμού». Το ρεπορτάζ αναφερόταν σε ανησυχίες ηγετικών στελεχών για προεκλογικό bank run, που οδήγησαν σε μια χλιαρή αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ στα stress tests των τραπεζών. Αναφερόταν στον κίνδυνο ενός «θερμού» ελληνοτουρκικού επεισοδίου (την ώρα που ο Αβραμόπουλος αντάλλασε αγκαλιές με τον Ερντογάν...), σε εκτιμήσεις που οδηγούν, λέει, σε σκέψεις για συναινετική εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας (μετά πάντως από εθνικές εκλογές) και μάλιστα με την πρόβλεψη ότι αυτός θα προέρχεται από το χώρο... της Δεξιάς! Η εφημερίδα απέδιδε (σε εισαγωγικά!) σε κοινοβουλευτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τη θέση: «Σε συνθήκες ασφυξίας της χώρας ή αστάθειας από άλλους γεωπολιτικούς παράγοντες, εμείς δεν αρνιόμαστε την αναγκαιότητα μεγάλων συμφωνιών (!)».

Αυτή η κινδυνολογία έχει βάση στην πραγματικότητα. Τόσο στην οικονομία, όπου η κρίση αποδεικνύεται βαθύτερη στην Ευρώπη όπως και εδώ. Όσο και στα «γεωπολιτικά», όπου το σύνολο των σχέσεων και ισορροπιών στην Α. Μεσόγειο έχει μπει σε πλήρη αστάθεια και ανακατανομή ρόλων και συμμαχιών. Όμως το τετριμμένο στερεότυπο ότι, τάχα, οι κίνδυνοι κάνουν επιβεβλημένη την «εθνική συνεννόηση» ή ακόμα και μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα.

Ας θυμίσουμε αρχικά ότι το μοντέλο του «μεγάλου συνασπισμού» –που πρωτοδοκιμάστηκε στη Γερμανία, με τη συγκυβέρνηση Δεξιάς και SPD– επιχειρήθηκε ήδη στην Ελλάδα. Και μάλιστα με μιαν ενισχυμένη «τριαδική» μορφή: της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Το αποτέλεσμα ήταν ότι όχι μόνο δεν προέκυψε σταθερή διέξοδος από την πολιτική κρίση, αλλά, αντίθετα, και τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης βυθίστηκαν σε πρωτοφανή, σχεδόν διαλυτική κρίση. Αυτή την εμπειρία οφείλουν να μην ξεχνούν οι αρχιτέκτονες των «ανοιγμάτων» και των «πλατιών συμμαχιών». Σε περιόδους οξύτατης κοινωνικοοικονομικής κρίσης, η πολιτική επιτυχία –και πολύ περισσότερο για ένα κόμμα της Αριστεράς– δεν βασίζεται στο εύρος των συμμαχιών του, αλλά στο βάθος της πολιτικής του και στη σχέση που αυτή η πολιτική μπορεί –ή όχι– να διατηρεί με τις ευρύτατες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις. Η κοινωνική αναφορά και οι κοινωνικές συμμαχίες ήταν, είναι και θα είναι ο καθοριστικός παράγοντας. Και αυτός ο παράγοντας όσο δύσκολα συγκροτείται –μέσα στη μακρά πορεία των μαζικών αγώνων και της πολιτικής πάλης– τόσο εύκολα μπορεί να διαλυθεί μέσα στη σούπα μιας «εθνικής συνεννόησης».

Την απόδειξη γι’ αυτόν τον ισχυρισμό παρέχει η πρόσφατη ιστορία της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Στη Γαλλία η κυβέρνηση «πληθυντικής Αριστεράς» οδήγησε στην ιστορική κρίση του ΚΚ Γαλλίας και στη δημιουργία του πολιτικού κενού που σήμερα καλύπτει η Λε Πεν. Στην Ιταλία, οι ακροβασίες του Μπερτινότι με την κυβέρνηση Πρόντι διέλυσαν την ελπιδοφόρα ανάπτυξη της Κομουνιστικής Επανίδρυσης και έστρωσαν το δρόμο για το «δίδυμο της συμφοράς»: κυβέρνηση Ρέντσι-αντιπολίτευση Γκρίλο...

Όπως σωστά σημείωσε, πρόσφατα, ο Γ. Δελαστίκ: Η λιτότητα, σήμερα, διαλύει το πολιτικό σκηνικό σε όλη την Ευρωζώνη. Σε αυτήν την εικόνα της κατεδάφισης, ακόμα και ιστορικών κομμάτων, αναδεικνύονται κάποιες εξαιρέσεις: ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, το Podemos στην Ισπανία, εν μέρει το Sin Fein στην Ιρλανδία. Οι επιτυχίες τους δεν οφείλονται (κυρίως) σε «έξυπνες τακτικές» ή σε «ευέλικτες συμμαχίες». Οφείλονται, αντίθετα, στην υπόσχεση της αντι-λιτότητας, στη δέσμευση (έστω και στα θολά) για ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών της περιόδου της κρίσης. Και αυτή η δέσμευση δεν χωράει σε «εθνική συνεννόηση»: δεν υπάρχει σήμερα κανένα υπολογίσιμο τμήμα των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των δανειστών, του κόσμου των «αγορών», που να είναι διατεθειμένο έστω και να πειραματιστεί με πολιτικές αντι-λιτότητας. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει καμία αντικειμενική βάση για τακτικές «συνεννόησης», για τακτικές διαλόγου και «συναινέσεων». Σε αυτή την εκτίμηση, ο ταξικός αντίπαλός μας είναι απολύτως καθαρός, απολύτως συμπαγής, τόσο στους εθνικούς όσο και στους διεθνικούς θεσμούς. Όσο ταχύτερα το πάρουμε κι εμείς απόφαση –και σταματήσουμε να ασχολούμαστε με τους τακτικισμούς των «συναινέσεων»– τόσο καλύτερες θα είναι οι πολιτικές προοπτικές μας.

Μια πρώτη προειδοποίηση για το πόσο παραλυτική μπορεί να είναι για τον κόσμο μας η παραδοχή των «μεγάλων συμφωνιών» πήραμε μέσα από την περιπέτεια στην Περιφέρεια Αττικής. Οι επιτελείς της Ρ. Δούρου μπορεί να έχουν χίλια δίκια όταν εξηγούν τις λεπτομέρειες γιατί δεν μπορούσε να αλλάξει τώρα ο προϋπολογισμός του Σγουρού, γιατί αυτό θα γίνει τον Γενάρη κ.ο.κ. Όμως η είδηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε μαζί με τον Σγουρό, η εικόνα ότι οι Μελισσανίδηδες θα πάρουν τις επιχορηγήσεις για τα γήπεδα την ώρα που δεν υπάρχουν πόροι για στοιχειώδεις κοινωνικές ανάγκες, έπεσε σαν ψυχρολουσία πάνω σε έναν πλατύ κόσμο της Αριστεράς που έχει τις ακριβώς αντίθετες προσδοκίες. Και αν η ζημιά αυτή είναι εφικτό να διορθωθεί με τους κατάλληλους χειρισμούς στην περιφέρεια, ας αναλογιστούν όλοι τι μπορεί να συμβεί στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ αν βρεθεί αντιμέτωπος με την εικόνα συνδιαμόρφωσης «μεγάλων συμφωνιών» με τους αντιπάλους μας.

Σε μια κατάσταση πολωμένη και πολωτική, ο ΣΥΡΙΖΑ και όλη η Αριστερά έχουν έναν και μόνο δρόμο: να επιχειρήσουμε να νικήσουμε. Ριζοσπαστικοποιώντας το πρόγραμμα, με στήριξη στους εργαζομένους και στις λαϊκές δυνάμεις, αντιμετωπίζοντας τον αντίπαλο στην πραγματική μάχη και όχι με το στρίβειν διά της «εθνικής συνεννοήσεως». 


Αντώνης Νταβανέλλος στο The Rproject| 05.11.2014

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ......

Lux Leaks με έντονο ελληνικό ενδιαφέρον (UPD)


Eurobank και Wind στη λίστα – Τις μυστικές φορολογικές συμφωνίες διεθνών επιχειρήσεων-κολοσσών με τις αρχές του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου αποκαλύπτει η μεγαλύτερη στην ιστορία διαρροή εγγράφων με αποφάσεις που δίνουν το πράσινο φως σε σχέδια εταιρειών για την φορολογική ελάφρυνσή τους.



Σύμπραξης Ερευνητών Δημοσιογράφων (ICIJ). Ωστόσο, σε αντίθεση με άλλα Μέσα που συμμετέχουν στη σύμπραξη, και παρότι η υπόθεση έχει έντονο ελληνικό ενδιαφέρον, η είδηση δεν φιλοξενείται στο σημερινό τους πρωτοσέλιδο.

Τα έγγραφα δείχνουν ότι εννέα εταιρείες με δραστηριότητα στην Ελλάδα έκανα μυστικές συμφωνίες φορο-αποφυγής με τις Αρχές του Λουξεμβούργου. Από τις εννέα έχουν κατονομαστεί 5, ενώ οι υπόλοιπες 4 θα αποκαλυψθούν τις επόμενες ώρες. Μέσα σε αυτές είναι οι EFG Eurobank και η Wind.

Τα απόρρητα έγγραφα αφορούν περισσότερες από 343 επιχειρήσεις, οι οποίες εμφανίζονται να έχουν διοχετεύσει εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ μέσα από το Λουξεμβούργο και να έχουν εξοικονομήσει δισεκατομμύρια ευρώ σε φόρους. Αυτό αποκαλύπτει η νέα παγκόσμια έρευνα που διεξήχθη σε σχεδόν 28.000 σελίδες απόρρητων εγγράφων από τη Διεθνή Σύμπραξη Ερευνητών Δημοσιογράφων (ICIJ) και μία ομάδα 80 δημοσιογράφων από 26 χώρες.

Όπως αναφέρει η Le Monde, στην εξάμηνη έρευνα που πραγματοποίησε με τίτλο «Luxemburg Leaks» ή «LuxLeaks» η ICIJ απέκτησε πρόσβαση σε 28.000 σελίδες εγγράφων του «tax ruling» που δείχνουν πώς οι μεγάλες εταιρείες «βασίζονται στο Λουξεμβούργο και στο χαλαρό φορολογικό ρυθμιστικό του πλαίσιο, για να μεταφέρουν εκεί κέρδη ώστε να μην φορολογηθούν παρά σε πολύ μικρή κλίμακα».

Σημειώνεται ότι η πρακτική του «tax ruling» είναι νόμιμη και επιτρέπει σε μία επιχείρηση να ερωτήσει εκ των προτέρων ποιας μεταχείρισης θα τύχει από τις φορολογικές αρχές μίας χώρας και να λάβει συγκεκριμένες νομικές εγγυήσεις.

Οι εταιρείες τις οποίες αφορούν οι αποκαλύψεις - ανάμεσά τους οι Apple, Amazon, Verizon, AIG, Heniz, Pepsi, Ikea, Axa, Credit Agricole, Accenture, Burberry, Procter & Gamble, JP Morgan, FedEx, Abbot Labaratories, Deutsche Bank, Macquarie - εξοικονομούν κάθε χρόνο δισεκατομμύρια ευρώ χάρη στη δημιουργία μίας θυγατρικής, ενός holding ή στην μεταφορά μίας εταιρικής έδρας στο Μεγάλο Δουκάτο με στόχο να καταβάλλουν τους λιγότερους δυνατούς φόρους.

Τα έγγραφα αυτά που εξετάστηκαν από δημοσιογράφους του ICIJ περιλαμβάνουν εκατοντάδες ιδιωτικές φορολογικές αποφάσεις- γνωστές και ως «συμφωνίες»– που παρέχει το Μεγάλο Δουκάτο σε εταιρείες που επιδιώκουν ευνοϊκή φορολογική μεταχείριση.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Λουξεμβούργο επί μήνες συγκρούονται για την απροθυμία του τελευταίου να κοινοποιήσει πληροφορίες σχετικά με φορολογικές αποφάσεις του στην ΕΕ, η οποία διερευνά κατά πόσον οι συμφωνίες της χώρας με την Amazon και την Fiat παραβιάζουν το ευρωπαϊκό δίκαιο. Το Λουξεμβούργο παρείχε κάποιες πληροφορίες στην ΕΕ, αλλά αρνήθηκε, σύμφωνα με ευρωπαίους αξιωματούχους, να κοινοποιήσει ένα μεγάλο μέρος των εγγράφων που σχετίζονται με τις φορολογικές αποφάσεις. Δεν έχει ξεκαθαριστεί εάν κάποιο από αυτά τα έγγραφα είναι μεταξύ εκείνων που εξακολουθούν να αναζητούν οι ελεγκτές της ΕΕ, ωστόσο, πρόκειται για στοιχεία που αφορούν την ουσία της ευρωπαϊκής έρευνας για τις φορολογικές αποφάσεις του Λουξεμβούργου.

Οι περισσότερες φορολογικές συμφωνίες εγκρίθηκαν την περίοδο 2008-2010. Η ύπαρξη μικρού μέρους των συμφωνιών αναφέρθηκε πρώτη φορά το 2012 σε ντοκιμαντέρ του Εντουάρντ Περέν για την δημόσια γαλλική τηλεόραση France 2 και από το BBC, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των εγγράφων δεν έχουν ερευνηθεί στο παρελθόν από δημοσιογράφους.

Η βρετανική The Guardian εκτιμά ότι οι αποκαλύψεις αυτές θα είναι δυσάρεστες για τον νέο πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, ο οποίος ήταν πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου από το 1995 μέχρι το 2013.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή άρχισε τον Ιούνιο τέσσερις έρευνες σχετικά με την πρακτική του «tax ruling» στην Ε.Ε. και αφορούν την Ιρλανδία, την Ολλανδία, το Λουξεμβούργο και το Γιβραλτάρ.

Μέσα στις επόμενες ημέρες, λέει το δημοσίευμα, ΤΑ ΝΕΑ θα προχωρήσουν στην δημοσίευση των ελληνικών υποθέσεων με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
  

«Έτοιμη» για κυρώσεις η Κομισιόν

 Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι έτοιμη να επιβάλει κυρώσεις κατά του Λουξεμβούργου εξαιτίας των φορολογικών του πρακτικών, την ώρα που διεθνή μέσα ενημέρωσης δημοσιεύουν στοιχεία για την ύπαρξη μυστικών φορολογικών συμφωνιών ανάμεσα στο Μεγάλο Δουκάτο και 340 πολυεθνικές εταιρείες.

«Εάν υπάρξει δυσμενής απόφαση, το Λουξεμβούργο θα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη και να προχωρήσει στις αναγκαίες ενέργειες για να επανορθώσει», δήλωσε ο Μαργαρίτης Σχινάς , εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής υπό τον Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ, πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου από το 1995 έως το 2013.

Οι φορολογικές πρακτικές του Λουξεμβούργου είναι σύμφωνες με το διεθνές δίκαιο, δήλωσε από την πλευρά του ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου Ξαβιέ Μπετέλ κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου.

Το «tax ruling» που επιτρέπει στις πολυεθνικές να ελαχιστοποιήσουν τα φορολογικά τους βάρη και στερεί πολλές χώρες από τα φορολογικά τους έσοδα "δεν αποτελεί ιδιατερότητα του Λουξεμβούργου, πολλές ευρωπαϊκές χώρες το εφαρμόζουν", εξήγησε από την πλευρά του ο υπουργός Οικονομικών του Μεγάλου Δουκάτου Πιερ Γκραμενιά.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή άρχισε το καλοκαίρι του 2013 έρευνα για να εξετασθεί εάν το Λουξεμβούργο είχε προσφέρει μέσω της πρακτικής του «ruling», μεταμφιεσμένων επιδοτήσεων στον αμερικανικό γίγαντα του Ιντερνετ Amazon και στον ιταλικό όμιλο Fiat. Η έρευνα της Επιτροπής αφορά επίσης την Ιρλανδία με την Apple και την Ολλανδία με τα Starbucks.

Η πρακτική του «tax ruling» είναι νόμιμη και επιτρέπει σε μία εταιρεία να μάθει εκ των προτέρων ποια θα είναι η φορολογική της μεταχείριση από τις φορολογικές αρχές μίας χώρας και να λάβει συγκεκριμένες νομικές εγγυήσεις. Αυτό επηρεάζει τον καταμερισμό των φορολογητέων κερδών της πολυεθνικής μεταξύ των θυγατρικών της που βρίσκονται σε διαφορετικές χώρες, γεγονός που της επιτρέπει να μειώσει τις φορολογικές της επιβαρύνσεις.

Η έρευνα βρίσκεται πλέον στα χέρια της ευρωπαίας επιτρόπου αρμόδιας για την Ανταγωνιστικότητα Μαργκρέτε Βεστάγκερ, η οποία διαδέχθηκε τον Χοακίν Αλμούνια στις αρχές του Νοεμβρίου.

«Εάν η απόφαση είναι δυσμενής, θα αντιδράσει. Σε αυτό χρησιμεύει το κοινοτικό δίκαιο», είπε ο εκπρόσωπος της επιτροπής.

Μεγάλα διεθνή μέσα ενημέρωσης δημοσιεύουν σήμερα Πέμπτη στοιχεία για την ύπαρξη μυστικών φορολογικών συμφωνιών ανάμεσα στο Λουξεμβούργο και 340 πολυεθνικές εταιρείες με στόχο την ελαχιστοποίηση των φόρων τους, με βάση έγγραφα που έχει στην κατοχή της η Διεθνής Σύμπραξη Ερευνητών Δημοσιογράφων (ICIJ).

Οι συμφωνίες αυτές συνομολογήθηκαν ανάμεσα στο 2002 και το 2010 και αντιπροσωπεύουν ποσά δισεκατομμυρίων ευρώ σε διαφυγόντα φορολογικά έσοδα για τις χώρες όπου οι εταιρείες αυτές δραστηριοποιούνται και καταγράφουν κέρδη, σύμφωνα με την ICIJ και τα μέσα που συνεργάζονται μαζί της, όπως οι εφημερίδες Le Monde, The Guardian, Suddeutsche Zeitung και Asahi Shimbun.

Η Διεθνής Σύμπραξη Ερευνητών Δημοσιογράφων είχε αποκαλύψει τον Ιανουάριο τις τοποθετήσεις κινέζων αξιωματούχων σε φορολογικούς παραδείσους.

Στην εξάμηνη έρευνα που πραγματοποίησε με τίτλο «Luxemburg Leaks» ή «LuxLeaks» η ICIJ απέκτησε πρόσβαση σε 28.000 σελίδες εγγράφων του «tax ruling» που δείχνουν πώς οι μεγάλες εταιρείες «βασίζονται στο Λουξεμβούργο και στο χαλαρό φορολογικό ρυθμιστικό του πλαίσιο, για να μεταφέρουν εκεί κέρδη ώστε να μην φορολογηθούν παρά σε πολύ μικρή κλίμακα», σύμφωνα με το δημοσίευμα της Le Monde.

Οι εταιρείες τις οποίες αφορούν οι αποκαλύψεις της ICIJ, ανάμεσά τους οι Apple, Amazon, Verizon, AIG, Heinz, Pepsi, Ikea, Axa, Credit Agricole, Accenture, Burberry, Procter & Gamble, JP Morgan, FedEx, Abbot Labaratories, Deutsche Bank, Macquarie..., εξοικονομούν κάθε χρόνο δισεκατομμύρια ευρώ χάρη στη δημιουργία μία θυγατρικής, ενός holding ή στην μεταφορά μίας εταιρικής έδρας στο Μεγάλο Δουκάτο με στόχο να καταβάλλουν τους λιγότερους δυνατούς φόρους.

Τα έγγραφα που έχει στην κατοχή της η ICIJ συντάχθηκαν κατά το διάστημα 2002-2010 από την PricewaterhouseCoopers "η οποία τα συνέταξε και διαπραγματεύθηκε τους όρους με τις αρχές του Λουξεμβούργου", σύμφωνα με το δημοσίευμα της Le Monde.

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014

 


Σήμερα, Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014 και ώρα 20.30 στο κατάστημα "ΑΙΘΡΙΟ" του Νικολάου Βελίγκου στη Σπηλιά Δωρίδας, θα πραγματοποιηθεί η συνεστίαση της Οργάνωσης Μελών ΣΥΡΙΖΑ ΔΩΡΙΔΑΣ. Στη συνεστίαση έχει προσκληθεί η κ. Κανελλοπούλου, βουλευτής Αχαΐας καθώς και μέλη της Κ.Ε του Σύριζα,  όπως επίσης και μέλη των Ο.Μ Δελφών και Ναυπάκτου.

  

           ΤΙΜΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗΣ 12 EURO

            Φαγητό τριών επιλογών, άφθονο κρασί, ΜΟΥΣΙΚΗ

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

Η ελπίδα της Ευρώπης



Οι άνθρωποι που σηκώνουν το ανάστημά τους, ο ξεσηκωμός όσων καταπιέζονται, τα κοινωνικά κινήματα, αλλά και η ίδια η πολιτική όταν περνά στα χέρια εκείνων που την έχουν ανάγκη για να τα βάλουν με θεούς και δαίμονες: Εκεί βρίσκεται η ελπίδα για τη Γηραιά, πιο γηραιά από ποτέ, Ήπειρο.

 


Στις Βρυξέλλες, προχθές, σε μια εντυπωσιακή κινητοποίηση, πρωτοφανή για τα τελευταία χρόνια, περισσότεροι από 130.000 εργαζόμενοι διαδήλωσαν ενάντια στις πολιτικές λιτότητας της Ε.Ε. και της νέας δεξιάς κυβέρνησης, αντιμετωπίζοντας την αστυνομική βία.

Στην Ιρλανδία, την περασμένη Κυριακή, περισσότεροι από 150.000 άνθρωποι συμμετείχαν, παρά την κακοκαιρία, σε μια μεγαλειώδη διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε ενάντια στο χαράτσι που η κυβέρνηση επιβάλλει στο νερό.

Τις ίδιες μέρες στην Ιταλία σημειώθηκαν μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις. Στη Ρώμη περίπου 100.000 ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της πιο μαχητικής συνδικαλιστικής ένωσης, ενώ 1.000.000 περίπου εργαζόμενοι, σύμφωνα με τους διοργανωτές, συμμετείχαν στην κινητοποίηση των μεγάλων εργατικών συνομοσπονδιών της χώρας. Διαδηλώσεις αλλά και αποδοκιμασίες σε βάρος του πρωθυπουργού Μάριο Ρέντσι σημειώθηκαν και σε άλλες ιταλικές πόλεις, σπάζοντας τη σχετική κινηματική ηρεμία στην οποία, τελευταία, είχε συνηθίσει και η γειτονική χώρα.

Λίγο νωρίτερα, στις 26 Νοεμβρίου, σε μεγάλες κινητοποιήσεις που έγιναν στην Ταρν της Γαλλίας ενάντια στην κατασκευή ενός φράγματος, τα ΜΑΤ του Ολάντ δολοφόνησαν τον 23χρονο διαδηλωτή Ρεμί Φρες. Ακολούθησαν διαδηλώσεις και συγκρούσεις σε ολόκληρη τη Γαλλία, ενώ το έργο τελικά αναβλήθηκε, υπό το βάρος της δημόσιας κατακραυγής.

Στο μεταξύ, στις 5 Νοεμβρίου, μικρές και μεγαλύτερες κινητοποιήσεις κατά της μαζικής επιτήρησης, της λιτότητας και της κοινωνικής αδικίας, έλαβαν χώρα σε 400 πόλεις στην Ευρώπη αλλά και ολόκληρο τον κόσμο, στο πλαίσιο της παγκόσμιας πρωτοβουλίας «Million Mask March». Η πρωτοβουλία ξεκίνησε από την ομάδα των Anonymous που κάλεσε τους διαδηλωτές να φορούν τις μάσκες του Guy Fawkes, γνωστές από την ταινία V for Vendetta.

Στην Ελλάδα, βεβαίως, την εβδομάδα που πέρασε, τον τόνο έδωσαν οι μαθητές οι οποίοι, σε διάσταση με το κλίμα συναίνεσης που καλλιεργεί το πολιτικό σύστημα, προχώρησαν σε καταλήψεις σε πάνω από 500 σχολεία, δικτυώθηκαν για να οργανώσουν τις κινητοποιήσεις τους και εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους για το σύστημα που φτιάχνεται και το μέλλον που τους επιφυλάσσεται.
Ξαναζεσταίνεται, λοιπόν, το ετερόκλητο πλήθος που πιο οργανωμένα ή πιο αυθόρμητα, πιο αποφασιστικά ή πιο δειλά, πιο «παραδοσιακά» ή πιο ριζοσπαστικά, αντιδρά, ανησυχεί και αναζητά διεξόδους.

Εργασία, δικαιώματα, περιβάλλον, Παιδεία, δικαιοσύνη, ελευθερία, δημοκρατία έχουν συνήθως θέση στις σημαίες και τα συνθήματα όσων κινητοποιούνται. Κυρίως, και παρά την ποικιλία των επιμέρους αιτημάτων, στο επίκεντρο βρίσκεται η ανάγκη για μια πιο ανθρώπινη και αξιοπρεπή ζωή, για να έχουν λόγο οι άνθρωποι για το μέλλον τους.
Απέναντί τους, γραφειοκρατικοί μηχανισμοί και θεσμοί, μεταξύ των οποίων περίοπτη θέση έχει φυσικά και η ίδια η γραφειοκρατία της Ε.Ε., κυβερνήσεις, εταιρίες και φυσικά η σύγχρονη θεότητα της Αγοράς.

Οι άνθρωποι που σηκώνουν το ανάστημά τους, ο ξεσηκωμός όσων καταπιέζονται, τα κοινωνικά κινήματα, αλλά και η ίδια η πολιτική όταν περνά στα χέρια εκείνων που την έχουν ανάγκη για να τα βάλουν με θεούς και δαίμονες: Εκεί βρίσκεται η ελπίδα για τη Γηραιά, πιο γηραιά από ποτέ, Ήπειρο.

 πηγή: Δρόμος της Αριστεράς

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014

Μη σώσετε κι έρθετε!



Του Θανάση Καρτερού.  Άρθρο από την εφημερίδα « Η ΑΥΓΗ»





Μακάβριο σκηνικό και πάλι. Η τρόικα δεν έρχεται, λέει, να ελέγξει τα πεπραγμένα των εν Αθήναις μαθητών της, αν οι τελευταίοι δεν δεσμευτούν για χιλιάδες νέες απολύσεις και νέες μειώσεις μισθών στο Δημόσιο. Και για νέα, πιο large ας πούμε, απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα. Και για νέο συνδικαλιστικό νόμο που θα αφανίζει την απεργία και θα εμφανίζει την ανταπεργία -το λοκ άουτ. Και για νέο ασφαλιστικό. Και ποιος ξέρει για τι άλλο. Νέο.
Φυσικά η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί για τα περισσότερα από αυτά με το αναθεωρημένο Μνημόνιο. Αλλά ο Σαμαράς προτίμησε να απαγγέλλει στίχους επιτυχίας και ο Χαρδούβελης να τραγουδά άσματα για τη χαραυγή της καινούργιας μέρας, αντί να πουν την αλήθεια για το τι μας περιμένει. Και τώρα η τρόικα ζητά τον λογαριασμό. Και αυτοί συσκέπτονται πόσα κεφάλια, πόσα δικαιώματα, πόσους ανέργους θα της δώσουν για να την εξευμενίσουν. Έτσι πάει το πράγμα, δυστυχώς.
Κι έτσι θα πάει. Το αέναο του γκρίζου. Μια αλυσίδα από απαιτήσεις, που ξεπερνούν κάθε όριο όχι μόνο δημοκρατικής τάξης και κοινωνικής αλληλεγγύης, αλλά και ανθρωπιάς, και σεβασμού της χώρας και των ανθρώπων της. Και κάθε απαίτηση είναι απολύτως "λογική", γιατί πατάει σε μια προηγούμενη απαίτηση, που έχει γίνει δεκτή ως λογική από τη συγκυβέρνηση. Η οποία δεν αποδεικνύεται για άλλη μια φορά μόνο εθνικά λίγη και κοινωνικά ανάλγητη. Αποδεικνύεται και πολιτικά στραβή, ανόητη και ανιστόρητη.
Γιατί; Μα γιατί από παραχώρηση σε παραχώρηση και από αξιολόγηση σε αξιολόγηση πιστεύει (;) και καλλιεργεί την αυταπάτη ότι κάποτε θα επιτρέψουν στην Ελλάδα να βγει από τον κλοιό εκείνοι που την έκλεισαν σ' αυτόν. Θα αναγνωριστούν, σου λέει, οι θυσίες του ελληνικού λαού! Κι επειδή δεν αναγνωρίζονται, επιβάλλουν νέες και νέες και νέες. Και απαιτούν οι αξιολογητές νέες και νέες και νέες. Σε μια ατέλειωτη αλυσίδα βαρβαρότητας, που την ονομάζουν Μνημόνια, Μεσοπρόθεσμα και -αυτό κι αν είναι κωμειδύλλιο- μεταρρυθμίσεις!
Είναι τόσο φανερό πια αυτό που χρειάζεται, ώστε να μη χρειάζονται επιχειρήματα. Η τρόικα ζητάει να γκρεμίσουμε τα τελευταία τείχη δημοκρατικής αντοχής, κοινωνικής συνοχής, ανθρώπινης ανοχής, για να μας έρθει; Ε, κάποιος πρέπει να της απαντήσει: Μη σώσετε κι έρθετε. Κι αυτός ο κάποιος υπάρχει και είναι έτοιμος...